Istnieje też trzecia pułapka, aby oddalić się od drzwi. Następuje to wówczas, gdy zaszywamy się w naszej nędzy, kiedy to nieustannie roztrząsamy nasze biedy, dostrzegając w nich rzeczy tylko negatywne – aż po zanurzenie się w najbardziej mrocznych zakątkach naszej duszy. Wówczas zaprzyjaźniamy się ze smutkiem, którego  nie chcemy. Zniechęcamy się i stajemy się coraz słabsi wobec pokus.

Ma to miejsce wówczas, gdy pozostajemy sami ze sobą, zamykając się i  uciekając od światła, podczas gdy tylko łaska Chrystusa czyni nas wolnymi. A zatem pojednajmy się, posłuchajmy Jezusa, który mówi do tych, którzy są zmęczeni i strapieni: „Przyjdźcie do Mnie”. Nie zamykajcie się w samych sobie, ale pójdźcie do Niego. U Niego znajdziecie wytchnienie i pokój.

Podczas tej celebracji obecni są Misjonarze Miłosierdzia, którzy  otrzymają mandat bycia znakami i narzędziami Bożego przebaczenia. Drodzy bracia, obyście potrafili pomagać otwierać drzwi serc, przezwyciężać poczucie wstydu i nie uciekać od światła. Oby wasze ręce mogły błogosławić i podnosić braci i siostry po ojcowsku; oby za waszym pośrednictwem spojrzenie i ręce Ojca spoczęły na Jego dzieciach i  uleczyły ich rany.

Jest też drugie wezwanie Boga, wypowiedziane przez proroka Joela: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem” (2,12). Jeśli istnieje potrzeba powrotu do Boga to dlatego, że oddaliliśmy się od Niego. To  jest tajemnica grzechu: oddaliliśmy się od Boga, od nas samych. To nie  jest trudne do zauważenia, ponieważ wiemy, jak trudno jest nam zaufać Bogu, zaufać Mu jako Ojcu, bez lęku. Jak trudno nam przychodzi miłować bliźnich, łatwiej nam źle myśleć o nich. Jak trudno przychodzi nam wypełniać prawdziwe dobro, podczas gdy pociąga i kusi tyle rzeczy materialnych, które są ulotne i w konsekwencji czynią nas ubogimi.

Obok tej historii grzechu istnieje historia zbawienia zapoczątkowana przez Jezusa Chrystusa. Ewangelia, którą otwieramy Wielki Post, zachęca nas, abyśmy stali się jego uczestnikami przez przyjęcie trzech lekarstw, które mogą uleczyć nas z grzechu (por. Mt 6.1-6.16-18).

Pierwszym lekarstwem jest modlitwa, znak otwarcia i zaufania Bogu. Jest ona osobistym spotkaniem z Nim, który niweluje wszelki dystans, stworzony przez grzech. Modlić się znaczy mówić: „Nie jestem samowystarczalny, potrzebuję Ciebie, Ty jesteś moim życiem i moim zbawieniem”. Drugim lekarstwem jest miłosierdzie dla pokonania obcości względem drugich. Prawdziwa miłość bowiem nie jest aktem zewnętrznym, nie jest daniem czegoś w sposób paternalistyczny dla uspokojenia własnego sumienia, ale jest przyjęciem tego, kto potrzebuje naszego czasu, naszej przyjaźni, naszej pomocy. Jest ona służbą, którą pokonujemy pokusę samozaspokojenia.

Trzecim lekarstwem jest post, pokuta dla wyzwolenia nas od  uzależnienia się od tego, co przemijające, i dla ćwiczenia się w byciu bardziej wrażliwymi i miłosiernymi. To wezwanie do prostoty i dzielenia się, byśmy odmówili sobie czegoś do jedzenia i czegoś z rzeczy materialnych, by odnaleźć dobro prawdziwej wolności.

„Nawróćcie się do Mnie – mówi Pan – całym swym sercem”, a więc nie  jakimś aktem zewnętrznym, ale całym naszym wnętrzem. Jezus rzeczywiście wzywa nas, abyśmy modlitwę, miłosierdzie i pokutę przeżywali zgodnie z  prawdą i w sposób autentyczny, przezwyciężając hipokryzję.

Wielki Post jest czasem dobroczynnego „ukrócania” w nas fałszu, światowości i obojętności, abyśmy nie uważali, że wszystko jest w  porządku, jeżeli tylko ja sam czuję się dobrze; aby zrozumieć, że to, co się naprawdę liczy, to nie powszechna akceptacja, dążenie do sukcesu i  ugody. Wielki Post jest po to, aby odnaleźć chrześcijańską tożsamość, tzn. miłość, która służy, a nie egoizm, który się posługuje innymi. Podejmijmy razem tę drogę jako Kościół, przyjmując popiół i spoglądając na Ukrzyżowanego. On, miłując nas, wzywa nas, abyśmy pojednali się z  Bogiem i powrócili do Niego, aby odnaleźć samych siebie.